Collecties sluimeren in de tombe van de kunst, geven zichzelf niet langer prijs aan de blik, ver weg van de lijsten en museumruimtes. Deze werken, de reserves en de gangen van het museum bieden zijn voor De Lacoste een omgeving om zijn blik te oefenen. Bij hem gaat het vaak om te peilen naar de vertroebeling van de introspectie. De plaatsen, in zover zij gesitueerd zijn in tijd en ruimte, zijn zowel op plastisch vlak (vorm), semantisch vlak (betekenis) als psychisch vlak (gevoelsrelatie) behandeld. Het is een contemplatieve benadering. Gesloten ruimtes, indringende lichten, troebele perspectieven, een onbeweeglijk silhouet (van muzikant-performer Joke Lanz) met een verstarde stilte, slechts geaccentueerd door enkele geluiden. Het is een innerlijk landschap dat hier wordt afgebeeld, in een permanente spanningsverhouding met een buitenwereld die enkele malen geëvoceerd wordt (een blik op de straat, een bucolisch landschap geprojecteerd in de hoek van een ruimte, etc.). Onder de vorm van een projectie vermenigvuldigt dit werk gezichtspunten en tijdssequenties. Het nodigt uit tot een onderdompeling in de meanderen van een ruimte, waarvan men niet weet of hij het museum of de artiest toebehoort.
Sébastien Biset