Conversation : Raymond Gervais, Dirk Snauwaert and Alexandra Baudelot (FR)
FINIR, De tentoonstelling van Raymond Gervais Maison Grégoire (www.maisongregoire.be), curated door Alexandra Baudelot van Rosascape, Parijs, toont, voor het eerst in België, het werk van deze toonaangevend kunstenaar uit Québeq, wiens werk - door zijn associaties met conceptuele kunst, performance en geluid onderzoek - tot de grote trends van de hedendaagse kunst behoort.
Een reflectie op 'finir', het einde en einidigheid in kunst, maar ook ruimer, vormt het vertrekpunt van deze tentoonstelling:
Hoe eindigen? Hoe eindig of voltooi je een oeuvre? Het eigen oeuvre? Het laatste oeuvre? Het leven?
Deze metafysische vraag houdt elk van ons bezig en vormt een belangrijke spanning in de meerderheid van de artistieke praktijk, tot op het moment van kristallisatie van het ultieme oeuvre, dat de schepper, de kunstenaar aanvoelt en presenteert als het laastste werk.
De installatie van Raymond Gervais, geschreven en geënsceneerd als een partituur, gaat de ontmoeting en dialoog aan met de laatste creatieve ideeën van de componist, Claude Debussy, en van de auteur, Samuel Beckett, die elkaar nooit hebben ontmoet.
Voor de ene, Beckett, gaat het om citaten uit Soubresauts 1989, één van zijn laatste teksten , als ook om de titel van zijn laatste gedicht, die meer bepaald, zeer betekenisvol Comment dire?(1988) heet.
Voor de andere, Debussy, gaat het om de drie laatste sonates N° 4, 5, 6, die de componist bedacht, maar nooit heeft gecomponeerd.
Gervais gebruikt deze werken als vertrekpunt voor zijn propositie en hij wijst met grote zorg op de openheid, het inclusieve en het uitgestelde aspect van het kunstwerk.
En het is zonder twijfel hier dat, voorbij de metafysische vraag, de esthetische vraag vervat zit die verwant is aan de essentie van het kunstwerk. Mag een kunstwerk door zijn essentie in eindigheid afgebakend worden, waarbij elke toeschouwer een eigen perceptie heeft?