Aan het eind van de jaren zeventig, voortgaand op wat Michel Gauthier de "Brancusiaanse revolutie" noemt, en in het verlengde van bepaalde vragen die werden gesteld door de conceptuele kunst en de minimal art – die beide bloeiden aan het begin van Didier Vermeirens artistieke carrière – begon Vermeiren de kwestie van de sokkel centraal te stellen in zijn praktijk, en ging hij de complexe relatie verkennen van de beeldhouwkunst met dit traditionele element in haar presentatie. Dit was het begin van een ‘onderzoek naar de sokkel en naar het heden’, waarbij de sokkel voor Vermeiren een autonome sculpturale bestemming krijgt. Wat voor hem van belang is, is de relatie tot de vloer, tot de ruimte en tot de plaats, maar ook tot de geschiedenis van de beeldhouwkunst. Vanaf het begin is fotografie eveneens een belangrijk instrument voor zijn plastische dynamiek. Deze dubbele artistieke praktijk resulteert tot op heden in sculpturen die foto’s creëren en foto’s die sculpturen creëren.

Dit boek is samengesteld naar een concept van de kunstenaar en bevat talrijke beelden uit zijn fotografische archief, een inleiding van artistiek directeur van WIELS, Dirk Snauwaert, en hoofdcurator, Zoë Gray, een diepteanalyse van de recentste sculpturen door Michel Gauthier, conservator in het Centre Pompidou van Parijs, die het werk van Vermeiren al jaren volgt, en een essay van Susana Gállego Cuesta, directrice van het Musée des Beaux-Arts de Nancy, over de centrale rol die de fotografie inneemt in zijn werk.