Patrick Carpentier
"Schrijven is altijd het uitgangspunt. Schrijven dat het woord benadrukt dat de afwezigheid zegt. Of het nu in mijn films, in mijn installaties, mijn sculpturen of tijdens uitvoeringen is, ik construeer altijd een eenvoudig verhaal waarin de observatie van taal via manieren van anatomie centraal staat. "
"Door het onuitgesproken te observeren, stel ik het discours in vraag. De stilte zal in elk geval worden gezocht als een tegenspraak, een tegenteken, hetgeen een teken op zichzelf wordt.
Naar de opschorting van conflicterende spraakgegevens gaan en de voorkeur geven aan een regeling dat naar abstractie afglijdt. Een inspanning in verschil. Een orde van nuance. Het gaat over organiseren zonder tegenstand.
De werelden die hieruit tevoorschijn komen, zijn spanningsvrije, kleine anti-spectaculaire variaties.
Hoewel autonoom, produceert de interactie van de verschillende stukken, beelden of uitvoeringen, vormen van cut-ups, een dialoog die een zekere melancholie onthult."
