OBSTAKLES, het grote overzicht van Willem Oorebeek, brengt zo'n 40 groepen werken samen, individuele werken of series, die een periode omvatten van de vroege jaren 1980 tot nu. De curator van de tentoonstelling, Pauline Hatzigeorgiou, leidt ons doorheen de tentoonstelling en biedt inzicht in de artistieke praktijk van Oorebeek via vijf van zijn werken.
Installation view: 'Willem Oorebeek: OBSTAKLES'.
WIELS Centre for Contemporary Art, Brussels, 2025.
Courtesy the artist. Photo credit: We Document Art.
WIELS Centre for Contemporary Art, Brussels, 2025.
Courtesy the artist. Photo credit: We Document Art.
1. BLACKOUTS, 1999-lopend
Willem Oorebeek startte de BLACKOUT serie in 1999 nadat hij een principe had ontdekt dat hij later in verschillende media zou onderzoeken: het overdrukken van een geprint document met een laag zwarte inkt. Dit proces, dat in de eerste plaats bedoeld is als een vorm van affectie, verduistert het originele materiaal en ontdoet het van zijn leesbaarheid, terwijl de sporen van het onderliggende beeld of de tekst op een enigmatische manier zichtbaar blijven. De werken roepen een ‘choreografie van het kijken’ op. Afhankelijk van de reflectie van het licht en de positie van de toeschouwer, verandert de zichtbaarheid van de verborgen inhoud. Zo benadrukken de BLACKOUTS het belang van context en de actieve rol van de kijker in het waarnemen van het werk.
WIELS Centre for Contemporary Art, Brussels, 2025.
Courtesy the artist. Photo credit: We Document Art.
2. Vertikal Klub, 1994-2005
Willem Oorebeeks interesse in het selecteren van beelden uit de media komt voort uit zijn verlangen de communicatieketen te onderzoeken en te doorbreken. Vertikal Klub ontstond in 1994 en heeft sindsdien verschillende vormen aangenomen. De serie bestaat uit een verzameling portretten waarop het volledige lichaam te zien is. De kunstenaar heeft deze beelden geselecteerd uit tijdschriften en op ware grootte uitvergroot. Met deze serie onderzoekt Oorebeek de conventies van de portretkunst en hoe individuen gebruik maken van kaders om zichzelf te presenteren, terwijl ze tegelijkertijd worden gevormd door sociale en mediainvloeden.
WIELS Centre for Contemporary Art, Brussels, 2025.
Courtesy the artist. Photo credit: Mélissa Fauve.
3. The Last Emperor Of The Wall Street Journal (Alan Greenspan), 2004
Dit grote wandtapijt portretteert Alan Greenspan, de econoom en voormalig voorzitter van de Amerikaanse Federal Reserve. De afbeelding is afkomstig uit The Wall Street Journal en weerspiegelt Oorebeeks fascinatie voor de iconische 'Hedcut'-portretstijl, waarbij minutieuze pen-en-inktillustraties worden gebruikt voor halve-kolomsportretten. Oorspronkelijk was het een klein krantenknipsel, maar hier is het portret dramatisch uitvergroot, waardoor drie overlappende lagen zichtbaar worden: de gedrukte afbeelding en typografie, de vage afdruk van de achterkant en de fijne vezels van het papier zelf.
WIELS Centre for Contemporary Art, Brussels, 2025.
Courtesy the artist. Photo credit: We Document Art.
4. Budget Eating, 1953 (in samenwerking met Koenraad Dedobbeleer)
De installatie Budget Eating bestaat uit vijf video's gemaakt door Willem Oorebeek en Koenraad Dedobbeleer. Toen Dedobbeleer genomineerd werd voor een kunstprijs, nodigde hij Oorebeek uit om samen te werken en stelde voor om het productiebudget in te zetten om een reeks restaurantmaaltijden te financieren. Gedurende twee maanden gingen de kunstenaars samen eten, waarbij een camera op tafel werd geplaatst om zowel de details van de maaltijd als de sfeer van elke locatie vast te leggen. De resulterende video-installatie bekritiseert de competitieve aard van kunstprijzen en legt tegelijkertijd de link naar artistieke tradities, zoals de Nederlandse stilleven schilderkunst en de consumptie van kunst.
WIELS Centre for Contemporary Art, Brussels, 2025.
Courtesy the artist. Photo credit: We Document Art.
5. Getuigen voor Den Bosch, 1996
Dit grote wollen wandtapijt van ongeveer 10 meter lang en 2 meter hoog werd in eerste instantie gemaakt voor een groepstentoonstelling in het Paleis van Justitie in Den Bosch in 1996, om de akoestiek van de zalen te verbeteren. Het zwart-wit motief, dat in eerste instantie abstract lijkt, is gebaseerd op de uitvergroting van details uit persafbeeldingen. In deze beelden zijn de toeschouwers vaag en naar de achtergrond gedrongen, terwijl de focus op de actie blijft liggen. De wazige massa toeschouwers symboliseert de rol van de getuige binnen een gerechtelijke context.
